De Pervolakia kloof
Moni Kapsa is het hangende klooster
Momenteel zijn er geen updates over deze wandeling.
Na het ontbijt vertrekken we naar de kloof boven het beroemde klooster Moni Kapsa. Het klooster hangt rechts bovenaan aan de wand van de ingang van de kloof. De wandeling vergt wel wat inspanning maar is siga siga goed te doen. We gaan naar boven niet door de kloof. In het zeer rustige, bijna stille bergdorpje Pervolakia heerst een vruchtbare oase van rust met landbouwtuintjes. Hier hebben we onze welverdiende pauze. Dan laten we ons langzaam in de kloof opnemen, er blijft weinig van je over. Je voelt je nietig, in deze grote stenenwereld. We dalen naar zee af.
De foto's geven een goed beeld van de moeilijkheden, of zo gezegd de leuke dingen onderweg.
Schrijver, dichter, Lennart Aret
Lennart Aret komt al jaren in Griekenland en de laatste 10 jaren met name op Kreta. Hij is een gezellige wandelpartner en schreef al vroeg zijn verslagen. Een gaat over deze tocht. Hij laat zijn belevenis los op het papier.
Het is half zes in de ochtend.
Een half uur voor zonsopgang. De heldere volle maan houdt ons gevangen in een zilveren kooi, waarin een enkele vogel het waagt de ochtendrust te verstoren. De warmte van de dag is in een lange golfslag in het kielzog van de zon verdwenen; de ontstane ruimte is opgevuld door een frisse koelte. Wij gaan op weg in deze koele duisternis en glijden als een vogel op thermiek door de bergen. Het dorpje Ferma ontwaakt traag, de eerste auto s begeven zich slaperig op de weg. In de verte zijn de eerste tekenen van de ochtend al te zien.
Een bijna goddelijke gloed ontvouwt zich als een groot zeil aan het oostelijk firmament waardoorheen golven van zacht licht traag als zwaar helder gas over de bergen vloeien. De bomen, struiken en stenen hebben in deze schemering slechts eenvoudige contouren. Ook de kustlijn is door slechts een lange zwarte penseelstreek van de zee gescheiden. In het licht van deze schoonheid parkeer ik de auto en drinken we onze nachtzwarte koffie waarin de maan en sterren dronken bibberen.
De bergschoenen worden strak als korsetten aangetrokken. Een ijzige klauw van de wind trekt Peter zijn hoed van het hoofd en smijt hem drie meter richting zee tussen de rotsen neer. Wanneer de laatste slok koffie als een verjaagde kat in het keelgat verdwijnt, nemen we de rugzak en vangen we de klim naar het begin van de Pervolakia kloof aan. Het begin, zoals elk begin, is steil. Glijdend en struikelend klimmen we op tegen een helling van, ik schat, 30 procent stijging, welke vol ligt met gruis, grind en grote stenen. De stand van mijn voeten ten opzichte van mijn benen lijkt op die van een schansspringer en zijn skies. Het is nog niet warm maar het zweet baant zich via mijn poriën een weg naar buiten. Mijn longen lijken zich tweemaal zo vol te vullen met lucht dan normaal en mijn keel zet zich pijnlijk wijd uit om de benodigde lucht aan te voeren. Een meter lager proberen mijn kuiten zich door mijn huid en vlees een weg naar buiten te branden in hun zoektocht naar zuurstof.
Gelukkig duurt deze foltering slechts een half uur want geheel tot Peter zijn verrassing en tot mijn opluchting hebben we de juiste hoogte bereikt. We kuieren nu verder om de berg heen en zien beneden in het dal het dorpje Pervolakia Kato liggen, ingekapseld tussen olijfgaarden. Tussen de olijfbomen door naderen we het pas ontwaakte dorpje en zijn de zware klim alweer vergeten. De straten in het dorp zijn smal en wanneer de eerste tengere bewoner opduikt weet je dat bredere wegen niet nodig zijn. We worden hartelijk verwelkomd door een glimlach die tegelijk donker is als de nacht en ondanks het ontbreken van een gebit stralend is als de maan.
Op de foto hierboven de kroegbaas van het Stamcafe in Kato Pervolakia
Een hoek verder treffen we de uitbater van het lokale Kafenion. Een tandeloze glimlach strekt zich van muur tot muur en uit het gat van zijn mond komen wat onbegrijpelijke Griekse woorden op ons af. Zijn lichaam is zo knokig als de takken van een olijfboom. Zijn broze botten worden bijeengehouden door zijn kleding en zijn goede humeur. Er huist een zieke blik in zijn ogen. Niettemin vindt hij de tijd om om acht uur in de ochtend zijn Kafenion te openen en ons te voorzien van koffie. Peter doet zijn uiterste best de oude man in het Grieks wat vragen te stellen, maar de man verstaat of begrijpt het niet.
Op de vraag -wat is de naam van het plaatselijke kerkje volgt een zo onsamenhangend antwoord dat de conclusie getrokken wordt dat het misschien niet aan zijn oren ligt maar dat er bij de verwerking hogerop iets fout is gegaan. Aangetrokken door ons wanhopig toegenomen stemvolume bij het herhaaldelijk stellen van de vraag, duikt er ineens een vrouwelijke bewoner met zeer luide stem op. Zij had ondertussen het nummer van de vrouw die de sleutel van de kerk heeft gebeld, maar kreeg geen gehoor en vroeg of wij haar huis wilden zien. Dat leek ons geen aanvulling op het te volgen dagprogramma en weigerden vriendelijk. Haar stem was zo hard dat ik toch begon te twijfelen of de oude man toch niet doof was of doof geworden was. De naam van de kerk zal ons altijd onbekend blijven.
De tocht gaat voort, het stadje uit en al snel bereiken we het begin van de kloof. De zon wordt nog steeds door de bergen tegengehouden en het lijkt erop dat we hem aan het begin van de kloof voor zijn. We glijden traag als een gletsjer de kloof binnen. Hoge massieve wanden buigen zich dreigend over ons heen en stilletjes lopen we door om ze niet boos te maken. Het gaat op en af, dan weer dalen en uitglijden en dan weer klimmen en struikelen. Sporadisch aanwezige struiken worden misbruikt als houvast voor de steile stukken omlaag. Eenmaal aangekomen op een hoger punt nemen we pauze en eten wat. De perfecte stilte wordt soms onderbroken door de weerkaatsende geluiden van een virtuoze krekel of een hyperactieve hoen. Op dit punt scheren de eerste stralen van de zon net over de bergkammen heen en kronkelen als tamme slangen om onze nekken. We aanschouwen de massieve kracht van een miljoen jaar rots om ons heen, waarbinnen de natuur eerbiedig zwijgt. Onder de zachte dwang van deze grote massieve handen worden we traag naar de uitgang van de kloof geduwd, die wordt versierd met slingers van toiletpapier waarop de landkaarten te zien zijn van onze eigen menselijke kloof, welke loopt tussen het al miljoenen jaar oude landschap van onze billen.
Lennart, 17 september
504
560
